Γλυκιά αλλά επικίνδυνη

Οι τρεις εχθροί της υγείας μας είναι παραδοσιακά οι εξής:

1. Λιπαρά (προκαλούν χοληστερίνη)
2. Αλάτι (προκαλεί υπέρταση)
3. Ζάχαρη (προκαλεί διαβήτη)

Απ’ αυτά, το πρώτο έχει αρχίσει να αμφισβητείται. Το δεύτερο εξακολουθεί να αποτελεί απειλή, αλλά πλέον ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο μεγάλη. Και το τρίτο (ζάχαρη) είναι όντως άκρως επικίνδυνο για το σώμα μας.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι όλοι οι υδατάνθρακες (δημητριακά, ζυμαρικά, πατάτες, ρύζι, φρούτα, γλυκά, αναψυκτικά, μέλι, ζάχαρη) μετατρέπονται στο σώμα μας σε γλυκόζη.

Η γλυκόζη είναι βασικό καύσιμο του οργανισμού, αλλά είναι τοξική σε μεγάλες ποσότητες. Γι’ αυτό και όταν παρατηρούνται μεγάλες συγκεντρώσεις γλυκόζης, το πάγκρεας εκκρίνει την ορμόνη ινσουλίνη, η οποία αναλαμβάνει να απομακρύνει την περισσευούμενη γλυκόζη από το αίμα. Αυτό το πετυχαίνει αποθηκεύοντας τη γλυκόζη στο συκώτι και στους μυς (σε μορφή γλυκογόνου) καθώς και στα λιποκύτταρα (σε μορφή κορεσμένου λίπους).

Αν όμως αυτές οι αποθήκες γεμίσουν, τότε γίνονται λιγότερο δεκτικές σε περαιτέρω αποθήκευση. Αυτό ακριβώς δηλώνει ο όρος «μειωμένη ευαισθησία στην ινσουλίνη» και είναι ένα από τα πρώτα στάδια του διαβήτη. Εξαιρούνται δυστυχώς τα λιποκύτταρα, τα οποία μπορούν να αυξάνονται συνεχώς, όπως πολύ καλά ξέρουμε.

Το σώμα σ’ αυτήν την περίπτωση εντοπίζει ότι η γλυκόζη δεν απομακρύνθηκε, κι έτσι εκκρίνει κι άλλη ινσουλίνη – η οποία επίσης αδυνατεί να φέρει σε πέρας το καθήκον της. Το αποτέλεσμα είναι ότι αυξάνονται οι συγκεντρώσεις τόσο της γλυκόζης όσο και της ινσουλίνης, ουσίες που είναι και οι δύο τοξικές σε μεγάλες ποσότητες. Έτσι προκαλούνται φλεγμονές, αύξηση τριγλυκεριδίων, καρδιοπάθειες και πολλά άλλα προβλήματα.

Τελικά, το πάγκρεας εξαντλείται και δεν μπορεί να εκκρίνει άλλη ινσουλίνη. Επομένως, απαιτείται εξωτερική χορήγηση (με ένεση) και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Μη γελιέστε, η γλυκόζη είναι απαραίτητη στο σώμα, όχι όμως και οι υδατάνθρακες. Γι’ αυτό και έχουμε τέσσερις μηχανισμούς παραγωγής γλυκόζης (γλυκογονόλυση στους μυς και το συκώτι, και γλουκονεογένεση στο συκώτι και τα νεφρά). Αντιθέτως, υπάρχει μόνο ένας μηχανισμός απομάκρυνσης της περισσευούμενης γλυκόζης (ινσουλίνη).

Αυτά που πρέπει να κάνετε είναι πολύ απλά:
1. Μειώστε όλους τους υδατάνθρακες
2. Αυξήστε τη δραστηριότητά σας, ώστε να καίτε συστηματικά τα αποθέματα γλυκόζης

Ακολουθεί μια σειρά εικόνων που δείχνουν την ποσότητα ζάχαρης που περιέχεται σε πολλά γνωστά τρόφιμα:

Η παράλυση της ανάλυσης

Ο τίτλος είναι κλεμμένος από έναν αγαπημένο μου συγγραφέα, ο οποίος ειδικεύεται σε τελείως διαφορετικά θέματα. Θεωρώ όμως ότι το πρόβλημα αυτό είναι πολύ συχνό και στο fitness.

Με απλά λόγια, σημαίνει ότι η υπερβολική ανάλυση οδηγεί τις περισσότερες φορές σε αδράνεια. Πόσοι και πόσοι δεν καταναλώνουν άπειρες ώρες διαβάζοντας για γυμναστική/διατροφή και καταστρώνοντας το ιδανικό πρόγραμμα, τέλειο μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, και τελικά δεν κάνουν πράξη τίποτα απ’ αυτά. Συνήθως μάλιστα, θύματα αυτού του φαινομένου πέφτουν άτομα υψηλής νοημοσύνης. Είναι πεπεισμένοι (και ως ένα βαθμό σωστά) ότι πριν ξεκινήσουν οτιδήποτε πρέπει πρώτα να μάθουν τα πάντα γι’ αυτό. Και τελικά μένουν μόνο στη θεωρία.

Συγγενής είναι και η νοοτροπία «όλα ή τίποτα.» Θεωρούμε ότι πρέπει να τα κάνουμε όλα σωστά, αλλιώς δεν έχει νόημα να κάνουμε τίποτα. Αφού χαλάσαμε το τέλειο πρόγραμμά μας χάνοντας τη χτεσινή προπόνηση, δεν έχει νόημα να πάμε ούτε σήμερα. Αφού φάγαμε μια ζαμπονοτυρόπιτα το πρωί, δεν πειράζει αν φάμε φαστ φουντ το μεσημέρι.

Δεν είναι έτσι όμως! Ό,τι κάνουμε μετράει. Και ειδικά στο fitness, καλύτερα οτιδήποτε παρά τίποτα.

Και οι δύο αυτές νοοτροπίες είναι στην ανθρώπινη φύση. Κι εγώ πέφτω συχνά θύμα τους. Για παράδειγμα, δεν γράφω στο blog παρά μόνο αν βρω το «ιδανικό» θέμα. Κι έτσι καταλήγω να μην γράφω τίποτα.

Προσπαθήστε λοιπόν συνειδητά να τις καταπολεμήσετε.

Άλλωστε, κακά τα ψέματα. Βάση και των δύο είναι η τεμπελιά. Μόλις λοιπόν τελειώσετε την ανάγνωση αυτού του άρθρου, σηκωθείτε από την καρέκλα σας και κάντε κάτι για το σώμα σας. Γιατί όσο και να διαβάζετε, τελικά χρειάζονται έργα.